Yarın Türkiye de milyonlarca çocuk ve genç ilk dönem karnesini alacaklar. İlk dönem karnesi çok önemlidir. Çünkü kış gününde konuşacak çok şey yoktur ve herkes sorar ne aldın? Kaç asker var falan diye… Allah Allah zayıflara asker gözü ile bakan bir milletiz. Yazın alınan karneyi ne hikmetse kimse sormaz.

İlk okuldaki ilk karnemden bahsetmek istiyorum. Ne hikmetse babam beni ilkokual geç yazdırmak istedi. “Dolay bunarında” çamur oynadığımız tüm arkadaşlarım bir anda mavi önlüklü öğrenci oluverdiler. Bense okulun tel örgülerinden içeri giremiyorum. Girme diyen yok ama gel diyen de yok. Evde ağla sızla babam kolumdan tuttu okula götürdü öğretmenle (İlköğretmenim: Mehmet ERDOĞMUŞ) konuşmaya başladı. Öğretmen elindeki kocaman maymuncuk dediğimiz anahtarı tutmamı istedi ve geç bakalım arkadaşının yanına otur dedi. 1990 yılının Ekim ayında ben ilkokullu oldum.

 Neyse gel zaman git zaman Şubat ayı geldi. Sayık köyü ilkokulunun önünde sıraya geçtik. Sırayla herkese karne dağıtıldı.

Öğretmen :

-         Karnesini almayan var mı? dedi.

-         Ben almadım öğretmenim, dedim.

-         Sana karne yok zaten, sen kayıtsızsın dedi.

O halimi düşünemiyorum ağlayacağım ağlayamıyorum.herkes bana bakıyordu sanki.  Ben neden kayıtsızdım anlayamıyordum sonra Mehmet Öğretmen gülümseyerek:

-         Al bakalım aferin, dedi. PEKİYİ, PEKİYİ, PEKİYİ…

Aman yarabbi ne sevinebildim ne de çoşku yaşayabildim. İlk olarak Cuma namazı kılmaya gelen Rahmetli Hacı Cemil Dedeme göstermiştim. Bu vesile ile ilk okul öğretmenlerimi Mehmet ERDOĞMUŞ ve İbrahim ERCEYLAN’I minnetle ve şükranla anıyorum.